کتاب فیزیولوژی، سیگنال دهی و ژنومیک رسیدن میوه
در کتاب “Fruit Ripening: Physiology, Signalling and Genomics” به ویراستاری پراوندرا نات، موندهر بوزایین، اوتار ک. متو، و ژان کلود پش، موضوعات مختلفی پیرامون فرآیند رسیدن میوه‌ها از جمله موز بررسی شده است. این کتاب در چندین بخش به جنبه‌های فیزیولوژی، متابولیسم، سیگنالینگ و کنترل ژنتیکی و اپی‌ژنتیکی رسیدن میوه‌ها می‌پردازد. در اینجا نکات کلیدی مرتبط با رسیدن موز آورده شده است:
1. فیزیولوژی و متابولیسم:
– موز به عنوان یک میوه کلایمکتریک (climacteric) شناخته می‌شود. این به معنی آن است که موز در طول فرآیند رسیدن، افزایش قابل توجهی در تولید گاز اتیلن و تنفس دارد.
– اتیلن به عنوان هورمون اصلی در فرآیند رسیدن موز نقش دارد و تولید آن منجر به تغییرات متابولیکی و فیزیولوژیکی می‌شود که باعث نرم شدن، تغییر رنگ و افزایش شیرینی موز می‌گردد.
2. متابولیت‌های اولیه:
– در طی فرآیند رسیدن، موز تغییرات قابل توجهی در ترکیبات قند و اسیدهای آلی خود تجربه می‌کند. این تغییرات منجر به شیرین‌تر شدن طعم موز می‌شود.
3.دیفرانسیاسیون کروموپلاست:
– در موز، تبدیل کلروپلاست‌ها به کروموپلاست‌ها در طی فرآیند رسیدن رخ می‌دهد که به تغییر رنگ پوست موز از سبز به زرد منجر می‌شود.
4.متابولیسم دیواره سلولی و نرم شدن:
– یکی از ویژگی‌های مهم رسیدن موز، نرم شدن بافت آن است که به دلیل تجزیه پلی‌ساکاریدهای دیواره سلولی اتفاق می‌افتد.
5.ترکیبات معطر:
– تولید ترکیبات معطر در موز در طی فرآیند رسیدن افزایش می‌یابد که به عطر و بوی خاص موز رسیده کمک می‌کند.
6. کنترل هورمونی:
– علاوه بر اتیلن، هورمون‌های دیگری مانند اکسین، جیبرلین و اسید آبسایزیک نیز در تنظیم فرآیند رسیدن موز نقش دارند، اما اتیلن اصلی‌ترین نقش را ایفا می‌کند.
این نکات تنها بخشی از اطلاعات جامع ارائه شده در کتاب است. برای اطلاعات دقیق‌تر و جزئیات بیشتر، مطالعه کامل فصل‌های مرتبط با هر یک از موضوعات فوق توصیه می‌شود.
لینک خرید کتاب:
